Affiniteiten#5 is de vijfde editie van het jaarlijks terugkerend tentoonstellingsproject met twee Belgische kunstenaarskoppels: kunstenaars die samen leven maar niet noodzakelijk samen werken. De tentoonstelling omvat in eerste instantie werken waarin de kunstenaars elkaar op vormelijk en/of thematisch vlak lijken te ontmoeten of waarin ze aan hun partner referen. Daarnaast gaat de aandacht naar werken die de kunstenaars elkaar schonken en die zich in hun persoonlijke collecties bevinden.

Deze tentoonstelling omvat werken van Carole Vanderlinden (°1973, Brussel), haar echtgenoot Walter Swennen (°1946, Brussel), Anne-Mie Van Kerckhoven (°1951, Antwerpen) en haar man Danny Devos (°1959, Vilvoorde). Van de laatste twee wordt enkel individueel werk getoond, hoewel beiden reeds samenwerkten voor hun kunstenaarsinitiatief en noiseband Club Moral (1981-2020) en hun tijdschrift Force Mental (1983-2004).

Per duo is uit het volledige oeuvre van de kunstenaars gekozen voor werken waarin zij hun partner lijken te citeren, aan te vullen of tegen te spreken. Weerkerende motieven worden op verschillende wijze ingezet of krijgen uiteenlopende betekenissen. Zowel in Carole Vanderlindens Etoile (2010) als Walter Swennens I.M. Fidel (2016), beide opgesteld aan het begin van de tentoonstelling, overheerst een blauwe veelhoekige vorm. In Swennens werk ligt de vijfhoekige ster als een donkerblauwe filter over een geschilderde leuze van Fidel Castro, een lijntekening van een figuur met een rood vlaggetje en een afgewassen achtergrond. Vanderlindens ster is juist ondoorzichtig en geschilderd met een dikke laag verf, vermengd met Oost-Indische inkt, waarvan de kwaliteiten door de gereduceerde kleur en compositie van het werk goed waarneembaar zijn. De ster staat alleen tegen een donkere achtergrond en herinnert met zijn vorm eerder aan schreeuw- of schrikballonnen uit reclamefolders of stripverhalen. Deze ‘ballon’ bevat echter geen tekst, een medium dat Vanderlinden —anders dan haar partner— niet in haar schilderijen integreert. De werken van Swennen en Vanderlinden vertonen daarentegen wel dezelfde speelsheid; ze zijn direct en lijken, net als hun respectievelijke Atommeke (1999) en Nature morte égyptienne (2019), voort te komen uit een onderzoek naar de grens tussen figuratie en abstractie.

Anne-Mie Van Kerckhoven (AMVK) en Danny Devos (DDV) presenteren zichzelf beiden aan de hand van hun initialen. Hoewel ze verschillende media gebruiken, bevat hun werk ook terugkerende elementen. Dit is merkbaar in de achterste blauw betegelde ruimte van LLS Paleis, die uitsluitend gewijd is aan twee portretreeksen uit de jaren ’80. Devos’ Serial Killer Flags (1987) telt twaalf portretten van misdadigers – getekende versies van de zeldzame foto’s die van hen circuleren. Voor Van Kerckhovens Die Loreley / Strofe 1 (1988) stonden geen bekende figuren model, maar negen kennissen die de kunstenaar op gekleurd plexiglas portretteerde. De portretten zijn gecombineerd met uitgesneden close-ups van hun ogen, landschapsbeelden en de eerste vier verzen van Heinrich Heines Die Loreley, een melancholisch gedicht uit 1824. Devos en Van Kerckhoven vertonen beiden een interesse voor het menselijke lichaam als geheel. In het geval van Devos stelt de kunstenaar zijn eigen lichaam op de proef in performances waarvan onder andere Five Cuts (1979) en Eternity Forever(1980) getuigen. Van Kerckhoven presenteert een abstract en kleurrijk zelfportret en verbindt het vrouwelijke lichaam aan erotiek in het werk Santo/Santa (1993).

De tentoonstelling biedt inzicht in de gelijkenissen en de verschillen tussen de artistieke praktijken van de levenspartners. Hun werken lopen vaak uiteen in vorm en inhoud, maar geven ook blijk van de verwantschap tussen de kunstenaars en hun gedeelde opvattingen over het kunstwerk en het kunstenaarschap. Meer nog dan de terugkerende kleuren of motieven in hun werken, lijken vooral deze overeenkomstige kerngedachten de affiniteit binnen de kunstenaarskoppels te verklaren.